W nie­dzielę, 19 kwiet­nia br. w godzi­nach dopo­łu­dnio­wych zmarł po dłu­giej cho­ro­bie śp. Maciej Lis. Uro­czy­stość poże­gnalna odbyła się w pią­tek, 24 kwiet­nia w ewan­ge­lic­kim kościele Opatrz­no­ści Bożej we Wro­cła­wiu i na Cmen­ta­rzu Grabiszyńskim. 

Pod­czas nabo­żeń­stwa żałob­nego zmar­łego żegnała rodzina, bli­scy, przy­ja­ciele i współ­pra­cow­nicy z Kościoła Ewangelicko-Ausgburskiego oraz innych insty­tu­cji, w któ­rych pra­co­wał zmarły. Oprawę muzyczną sta­no­wiły m.in. utwory wokalne w wyko­na­niu chó­rów Capella Ecu­me­nica i Can­to­res Mino­res Wra­ti­sla­vien­ses, w któ­rym śpie­wał dr Lis. Kaza­nie pod­czas uro­czy­sto­ści w kościele wygło­sił biskup senior Die­ce­zji Wro­cław­skiej ks. Ryszard Bogusz, który przy­po­mniał, że zmarły był zwią­zany z wro­cław­ską para­fią ewan­ge­licką od uro­dze­nia, tutaj został ochrzczony, brał ślub, chrzcił dzieci i anga­żo­wał się w życie para­fialne. Para­fia była jego dru­gim domem. W szcze­gólny spo­sób poże­gnał zmar­łego Biskup Kościoła ks. Jerzy Samiec. Przy­po­mniał, że dr Lis w Syno­dzie Kościoła był tym, który słu­żył radą wszyst­kim i w mądry spo­sób pro­po­no­wał zmiany. Biskup Samiec pod­kre­ślił, że dla ludzi wie­rzą­cych smu­tek zwią­zany ze stratą osoby uko­cha­nej i zna­czą­cej nie powi­nien prze­sła­niać per­spek­tywy wiary, w któ­rej obecna jest nadzieja zmar­twych­wsta­nia i ponow­nego spotkania. Pre­zes Synodu Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, ks. dr Grze­gorz Giemza zauwa­żył, że śp. dr Maciej Lis był czło­wie­kiem, który we wszyst­kich środo­wi­skach, w któ­rych dzia­łał, był postrze­gany podob­nie, a jego podej­ście do ludzi było nie­za­leżne od grupy w jakiej prze­by­wał. Zawsze otwarty, gotowy do roz­wią­zy­wa­nia pro­ble­mów, kre­atywny, uzdol­niony muzycz­nie i chętny do dzie­le­nia się tą pasją z innymi. Wiele osób wspo­mi­nało śp. dr. Macieja Lisa pod­czas nabo­żeń­stwa. Prof. Irena Lipo­wicz, Rzecz­nik Praw Oby­wa­tel­skich, przy­po­mniała motto życiowe dr. Lisa „Zmie­niać rze­czy­wi­stość, pomna­żać dobro”. Pod­kre­śliła, że z wielu aktyw­no­ści, w któ­rych uczest­ni­czył, mógł wybrać jedną i w każ­dej odniósłby suk­ces zawo­dowy i finan­sowy. On jed­nak chciał słu­żyć ina­czej, chciał zre­ali­zo­wać zło­żone powo­ła­nie, by poma­gać i zmie­niać rze­czy­wi­stość. Zapro­po­no­wała, by ele­men­tem kon­ty­nu­acji jego dzieła była nagroda im. dr. Macieja Lisa dla osób, które dzia­łają na rzecz osób nie­peł­no­spraw­nych. Z jej wypo­wie­dzią kore­spon­do­wały kon­do­len­cje posła na Sejm Sła­wo­mira Pie­choty i Rzecz­nika mia­sta Wro­cła­wia ds. Osób Nie­peł­no­spraw­nych Bar­tło­mieja Skrzyń­skiego. Współ­pra­cow­nicy z Uni­wer­sy­tetu Wro­cław­skiego prof. Wło­dzi­mierz Grom­ski i prof. Krzysz­tof Wój­to­wicz opo­wie­dzieli o tym w jaki spo­sób pod­cho­dził do swo­jej pracy ze stu­den­tami, jakim dosko­na­łym praw­ni­kiem i wykła­dowcą był dr Maciej Lis. Na Cmen­ta­rzu Gra­bi­szyń­skim mowę poże­gnalną nad gro­bem zmar­łego wygło­sił zwierzch­nik Die­ce­zji Wro­cław­skiej bp Wal­de­mar Pytel. Przy­to­czone pod­czas uro­czy­sto­ści tek­sty biblijne nawią­zy­wały do nadziei, którą żywią wszy­scy chrze­ści­ja­nie, że w Chry­stu­sie otrzy­ma­li­śmy zba­wie­nie i życie wieczne, a poże­gna­nie na tym świe­cie utwier­dza nas w  prze­ko­na­niu o ponow­nym spo­tka­niu w przy­szło­ści; „Z pro­chu powsta­łeś, w proch się obró­cisz. Jezus Chry­stus wskrzesi cię z mar­twych w dzień ostateczny”. Śp. Maciej Lis uro­dził się 16 listo­pada 1950 roku we Wro­cła­wiu. Peł­nił wiele klu­czo­wych funk­cji w Kościele ewan­ge­lic­kim – był m.in. dele­ga­tem do naj­wyż­szych władz Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Pol­sce – Synodu Kościoła. Prze­wod­ni­czył Komi­sji Praw­nej Synodu. Był kura­to­rem Die­ce­zji Wro­cław­skiej i kura­to­rem para­fii ewan­ge­lic­kiej we Wro­cła­wiu, a w latach 1999 — 2001 wice­pre­ze­sem Kon­sy­sto­rza Kościoła. Peł­nił też wiele funk­cji zwią­za­nych z dzia­łal­no­ścią cha­ry­ta­tywną. Był współ­twórcą Dia­ko­nii Pol­skiej i człon­kiem Rady Dia­ko­nii Pol­skiej, człon­kiem Rady Dia­ko­nii Die­ce­zji Wro­cław­skiej, wice­prze­wod­ni­czą­cym Rady Nad­zor­czej Ewan­ge­lic­kiego Cen­trum Kształ­ce­nia i Dia­ko­nii we Wro­cła­wiu i współ­or­ga­ni­za­to­rem Ośrodka Ini­cja­tyw Oby­wa­tel­skich we Wro­cła­wiu. Był orga­ni­za­to­rem Regio­nal­nych Kon­wen­cji Prze­ciw Bez­rad­no­ści Spo­łecz­nej razem z Wro­cław­skim Sej­mi­kiem Osób Nie­peł­no­spraw­nych, współ­twórcą Dziel­nicy Wza­jem­nego Sza­cunku czte­rech wyznań we Wro­cła­wiu i jed­nym z założycieli-fundatorów Fun­da­cji Part­ner­stwa Para­fial­nego im. Św. Jadwigi Wrocław-Dortmund. Zawo­dowo udzie­lał się jako pra­cow­nik naukowo-dydaktyczny na Wydziale Prawa, Admi­ni­stra­cji i Eko­no­mii Uni­wer­sy­tetu Wro­cław­skiego jako spe­cja­li­sta z zakresu prawa mię­dzy­na­ro­do­wego, publicz­nego oraz euro­pej­skiego. Peł­nił też sta­no­wi­sko Peł­no­moc­nika Tere­no­wego Rzecz­nika Praw Oby­wa­tel­skich i dyrek­tora Biura RPO we Wro­cła­wiu dla woje­wództw dol­no­ślą­skiego, opol­skiego i lubuskiego. W mło­do­ści śpie­wał w języku espe­ranto, wystę­po­wał w kraju i za gra­nicą. W 1969 roku, wraz z zespo­łem MUZILO, nagrał płytę Bonveto. Przez ponad 20 lat śpie­wał w zawo­do­wym chó­rze Can­to­res Mino­res Wra­ti­sla­vien­ses, a po roku 1999 zało­żył wraz z grupą muzy­ków chór Capella Ecu­me­nica. Jego pasją była gra na fortepianie. Pozo­sta­wił żonę i dwoje doro­słych dzieci. Dla nas — wro­cław­skich ewan­ge­li­ków — był przede wszyst­kim wzo­rem spo­łecz­nika, głę­boko zaan­ga­żo­wa­nego w dzia­ła­nia na rzecz dru­giego czło­wieka. To nie­zwy­kle bole­sna strata dla całej naszej spo­łecz­no­ści. Głę­boko ufamy, że Pan życia i śmierci – zmar­twych­wstały Jezus Chry­stus pocie­szy wszyst­kie zasmu­cone serca, a wdzięczna pamięć po zmar­łym pozo­sta­nie zawsze dla nas błogosławieństwem.  Choć­bym nawet szedł ciemną doliną, zła się nie ulęknę, boś Ty ze mną. (Psalm 23,4)

(źródło: BIK)

Related Images: